Οι Ναΐτες, γνωστοί και με την ονομασία Τεμπλάροι (Templarii, γαλλ.:
Templiers, αγγλ.: Templars), δηλαδή Ιππότες του Ναού (ή του Τέμπλους), ή
όπως τους αποκαλεί ο μεσαιωνικός Κύπριος χρονογράφος Λεόντιος
Μαχαιράς, Τεμπλιώτες, αποτελούσαν ισχυρότατο θρησκευτικό στρατιωτικό
τάγμα του Μεσαίωνα που σχετίστηκε άμεσα με την Κύπρο.
Η ιδέα της προστασίας των χριστιανών προσκυνητών που επισκέπτονταν τους Αγίους Τόπους ήταν παλαιότερη από το κίνημα των Σταυροφοριών. Ανάγεται περίπου στα μέσα του ενδέκατου αιώνα.
Συγκεκριμένα το 1048 ή το 1070, όταν η Ιερουσαλήμ βρισκόταν υπό την κατοχή του Χαλιφάτου των Φατιμίδων της Αιγύπτου, κάποιοι Ιταλοί έμποροι από το Αμάλφι, πήραν άδεια από τον χαλίφη για να ιδρύσουν ένα μοναστήρι και μία εκκλησία αφιερωμένα στην Παρθένο Μαρία.
Η ίδρυση του Τάγματος των Ναϊτών – Η ακμή και η μετατροπή τους σε
«Τραπεζίτες της Ευρώπης»
– Η διάλυση του Τάγματος –
Η επιρροή των Ναϊτών σε μεταγενέστερες μυστικές εταιρείες.
Ουσιαστικά είναι οι μυστικοί ιδρυτές του τεκτονισμού.
Το Τάγμα των Περιθαλπόντων Μοναχών φρόντιζε τους άρρωστους προσκυνητές στην Ιερουσαλήμ, ωστόσο δεν υπήρχε καμία στρατιωτική προστασία.
Έτσι το 1119, ο Hugues de Payens (περ. 1070-1136), ένας ευγενής από την
Καμπανία, μαζί με άλλους οχτώ ιππότες, κυρίως από οικογένειες ευγενών,
ίδρυσαν το Τάγμα των Φτωχών Ιπποτών του Χριστού και του Ναού του
Σολομώντα. Το 1130, υπήρχαν περίπου 300 Ναΐτες σε ολόκληρη την
Παλαιστίνη.
Η επίσημη αναγνώριση του Τάγματος, έγινε το 1128 στη Σύνοδο
της Τρουά (ΝΑ του Παρισιού). Ένας Ναΐτης ιππότης έπρεπε να μην είναι
νόθος και να παραμείνει ανύπαντρος, «οι Ιππότες του Ιησού Χριστού θα
πρέπει να αποφεύγουν με κάθε κόστος τον εναγκαλισμό των γυναικών,
εξαιτίας του οποίου χάθηκαν άνδρες…».
Για να αποκτήσει κάποιος τον βαθμό του Ιππότη, έπρεπε να έχει συμπληρώσει υπηρεσία εννέα ετών στο Τάγμα.
Επίσης, τα κέντρα των Ναϊτών θεωρούνταν τα πιο ασφαλή μέρη για τη
φύλαξη θησαυρών και πολύτιμων αντικειμένων.
Η γοητεία που ασκούν μέχρι σήμερα οι Ναΐτες, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, σε πεποιθήσεις και πρακτικές που τους απέδωσαν ορισμένοι συγγραφείς. Φυσικά και δεν είναι γνωστή όλη η δράση τους
Γράφτηκε ότι ήταν αφοσιωμένοι στη Μαρία Μαγδαληνή. Έχω γράψει σχετικά
ότι είναι λάθος! Ο Εβραίος λόγιος του 20ου αιώνα Χιου Σόνφιλντ, πίστευε ότι η
λέξη «Μπαφομέτ» ήταν εβραϊκός κώδικας που αντιπροσώπευε την (ελληνική)
λέξη «Σοφία», και όχι κάποιον δαίμονα όπως γράφουν οι ανιστόρητοι
ερευνητές.
Γράφτηκε επίσης, ότι οι Ναΐτες περνούσαν τον καιρό τους σκάβοντας κάτω απ’ το Όρος του Ναού, όπου ανακάλυψαν σήραγγες που περιείχαν μεγάλους θησαυρούς ή κάποιο φοβερό μυστικό όπως το σώμα του Ιησού.
Άλλη μια ανιστόρητη ανοησία! Ο Ιησούς είχε θεωρηθεί από τους Φαρισαίους, βλάσφημος άρα δεν θα θάβονταν ποτέ στον χώρο του ναού.
Άλλοι λένε ότι οι Ιππότες, ανακάλυψαν αποδείξεις ότι ο Χριστός είχε
παντρευτεί τη Μαρία Μαγδαληνή. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι οι
επιστημονικές διαψεύσεις όλων αυτών, αποτελούν σχέδιο μαζικής
συγκάλυψης!
Σύμφωνα με άλλους μύθους, οι Ναΐτες κατείχαν το Άγιο Δισκοπότηρο ή το
μυστικό του τι ήταν αυτό και φυσικά δεν ήταν ένα ποτήρι!
Ούτε αυτό όμως έχει αποδειχθεί. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι Ναΐτες
υποστήριζαν μυστικά τους Καθαρούς, τη γνωστικιστική σέκτα του 12ου -13ου
αι.
Όλοι οι Ναΐτες όμως που κάηκαν στην πυρά, διακήρυτταν την πίστη τους
στην Καθολική Εκκλησία και δεν προκύπτει καμία σχέση ανάμεσα σε Ναΐτες
και Καθαρούς.
Ιδιαίτερα διαδεδομένος είναι ο μύθος ότι, μετά την απαγόρευση του Τάγματος
οι Ναΐτες κατέφυγαν στη Σκωτία και έγιναν τελικά οι Ελευθεροτέκτονες. Εδώ
θα συμπληρώσω, όπως και στην Μάλτα και στην Ελλάδα.
Σίγουρα μυστικές αδελφότητες,
Τάγματα και «εταιρείες» επηρεάστηκαν απ’ τους Ναΐτες.
Δεν προκύπτει όμως άμεση σχέση τους με κανένα από αυτά, τουλάχιστον επίσημα.
Υπάρχει ακόμα η άποψη ότι οι Ναΐτες είχαν ανακαλύψει την Αμερική πριν τον Χριστόφορο Κολόμβο!
Παραδόξως, υπάρχει κάποια σχέση των Ναϊτών με τον Κολόμβο και τον Βάσκο ντα Γκάμα. Και οι δύο έπλεαν υπό τη σημαία του Τάγματος του Χριστού, ενός πορτογαλικού Τάγματος που δημιουργήθηκε μετά τη διάλυση των Ναϊτών, συγκεκριμένα το 1319 (κάτι ανάλογο έγινε και με το ισπανικό Τάγμα Μοντέσα).
Το Τάγμα του Χριστού ανέλαβε την περιουσία των Ναϊτών, δέχτηκε στις τάξεις του αρκετούς πρώην Ναΐτες, υιοθέτησε τη σημαία τους με τον Κόκκινο Σταυρό και πήρε τα κάστρα τους στην Τομάρ και το Αλμουρόλ.
Για περίπου ενάμιση αιώνα, το εκκλησάκι Temple Church (Εκκλησία του
Ναού), το οποίο ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Όρους του Ναού στα
Ιεροσόλυμα όπου κατά την παράδοση υψωνόταν ο βιβλικός Ναός του
Σολομώντα και τα θυρανοίξιά του έγιναν το 1185 μ.Χ., ήταν η βρετανική έδρα
των Ναϊτών Ιπποτών.
Ο Αμερικανός καθηγητής Γουίλιαμ Ν. Γκέτσμαν του Πανεπιστημίου Γέιλ, στο βιβλίο του «Money changes everything: How finance made civilization possible», τους αναφέρει ως παρόχους αναγνωρίσιμων «χρηματοοικονομικών υπηρεσιών».
Τις υπηρεσίες αυτές, εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος ο Γ΄, ο οποίος το 1200 μ.Χ. αγόρασε, με τη μεσολάβηση των Ναϊτών, το γαλλικό νησί Ολερόν στον Ατλαντικό.
Όσο για την «αποφράδα» «Παρασκευή και 13»; Η μέρα αυτή άρχισε να
θεωρείται κακότυχη από τις αρχές του 20ου αιώνα, σχεδόν 600 χρόνια μετά
τη διάλυση των Ναϊτών. Η φοβία του αριθμού 13, εξαιρετικά διαδεδομένη στον
αγγλογερμανικό και βορειοευρωπαϊκό κόσμο, είναι προγενέστερη της
εξόντωσης των Ναϊτών.
Το 13 θεωρείται καταραμένος αριθμός για τους χριστιανούς αφού το 13ο μέλος της ομήγυρης του Μυστικού Δείπνου είναι ο προδότης Ιούδας, ενώ ήδη οι Βίκινγκ λάτρευαν ως 13ο θεό του δικού τους πανθέου τον «κακό» και ανισόρροπο Λόκι, αδελφό του Όντιν και θεό του πολέμου
Γρηγορης Τσουκαλας
ΠΗΓΗ- https://www.vima365.gr
