Δύο θεωρητικοί φυσικοί από το University of Alberta και το Charles University, ανακάλυψαν την εξίσωση με την οποία είναι εφικτό το ταξίδι στο χρόνο, μέσω μιας σκουληκότρυπας. Στη φυσική, μία σκουληκότρυπα είναι μία υποθετική τοπολογική ιδιότητα του χωροχρόνου, που σχηματίζει μία σήραγγα που συνδέει δύο απομακρυσμένα σημεία του και αποτελεί το μυστηριώδες σταυροδρόμι μεταξύ της κβαντικής φυσικής και της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας. Επίσης, οι αόρατες, απροσδιόριστες και αινιγματικές οπές, μέσα από τις σκουληκότρυπες Αϊνστάιν-Ρόσεν, ίσως σε οδηγούν σε άλλους παράλληλους ή αντιπαράλληλους κόσμους. Δηλαδή σε «άλλους χωροχρόνους», σε «χώρους μαγικούς». Κάπου εδώ ο νους του γράφοντος, πάει σε ιστορίες με παράξενους κόσμους! Στους χώρους αυτούς οι έννοιες «πριν», «τώρα», «μετά» έχουν νόημα μόνο όταν αναφέρονται σε «γεγονότα», δηλαδή όταν τους ορίσεις εσύ ο παρατηρητής, την ίδιας τοπικότητας. Οι φυσικοί από το Πανεπιστήμιο του Queensland χρησιμοποίησαν μαθηματικά μοντέλα για να συνδυάσουν τη θεωρία της γενικής σχετικότητας του Einstein με την κλασική δυναμική. Η σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο συστημάτων είναι ένα διάσημο ελάττωμα με το ταξίδι στο χρόνο, γνωστό ως το παράδοξο του παππού (Grandfather paradox), υπό την έννοια ότι αν αλλάξεις κάτι μικρό στο παρελθόν, τότε το μέλλον μπορεί να διαμορφωθεί εντελώς διαφορετικά. Στην περίπτωση της Κβαντικής Φυσικής δεν ισχύει κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζονται οι ερευνητές, όπως αναφέρει ο Nikolai Sinitsyn. «Ως φυσικοί, θέλουμε να κατανοήσουμε τους πιο βασικούς νόμους του σύμπαντος και εδώ και χρόνια προβληματίζομαι για το πώς η επιστήμη της δυναμικής μπορεί να ταιριάζει με τις προβλέψεις του Einstein», δήλωσε ο Germain Tobar, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας. «Είναι το ταξίδι στο χρόνο μαθηματικά δυνατό;» Είναι αβέβαιο αν το ταξίδι στο παρελθόν θα ήταν φυσικά εφικτό, το αβέβαιό σίγουρα δεν σημαίνει και ανέφικτο! Ένα τέτοιο ταξίδι, αν είναι εφικτό, μπορεί να εγείρει ζητήματα αιτιώδους συνάφειας. Όχι σπάνια, το ταξίδι στον χρόνο μέσω μιας χρονομηχανής, συγχέεται με την κβαντική θεωρία των πολλαπλών συμπάντων και φυσικά η ανθρώπινη χρονομηχανή είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλός κατά εμένα! Ο χειριστής της αλλάζει την έκβαση ιστορικών γεγονότων και ο ίδιος μεταφέρεται σε έναν εναλλακτικό κόσμο με διαφορετική ιστορική εξέλιξη. Οι οπαδοί του Dr Who θα μπορούσαν να γκρινιάζουν ότι η έννοια του ταξιδιού στο χρόνο, μολονότι ιδιαίτερα διασκεδαστική, είναι απλά παράλογη και δεν έχει θέση στην αληθινή επιστήμη σύμφωνα με κάποιους. Εδώ θα πω στους οπαδούς της σειράς, ότι υπάρχει επιστημονικό πείραμα για τον χρόνο που φέρει το όνομα Tardis και χωρίς να σχολιάσω περαιτέρω, συνεχίζω! Ωστόσο, όχι μόνο οι νόμοι της φυσικής επιτρέπουν το ταξίδι στο χρόνο, αλλά έχει αποδειχτεί εφικτό σε πολλά πειράματα, σύμφωνα με τον καθηγητή Jim Al-Khalili. Το 1905, ο Αϊνστάιν ανακάλυψε, μελετώντας τη φύση του φωτός, ότι ο χρόνος και ο χώρος δεν είναι ανεξάρτητοι αλλά στενά συνδεδεμένοι. Οι ιδέες του έγιναν γνωστές ως ειδική θεωρία της σχετικότητας, η οποία προκάλεσε επανάσταση στη φυσική. Έδειξε πώς και γιατί οι παλιές έννοιες του χώρου και του χρόνου πρέπει να αντικατασταθούν με ένα νέο σύνολο εννοιών με το οποίο δεν είμαστε εξοικειωμένοι. Βασικά, η θεωρία της σχετικότητας ενοποιεί το χρόνο με τις τρείς διαστάσεις του χώρου σε κάτι που αποκαλείται χωρόχρονος. Από εδώ προέρχεται η ιδέα του χρόνου ως τέταρτη διάσταση. Στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, ο χωρόχρονος καμπυλώνεται, συστέλλεται, διαστέλλεται. Άλλωστε οι επιστήμονες αναφέρουν, ότι οι κοσμικές χορδές είναι δομές αόρατες στο ανθρώπινο μάτι αλλά έχουν τεράστια μάζα και θα μπορούσαν να περιέχουν απαντήσεις στα μεγαλύτερα μυστήρια του Σύμπαντος. Οι κοσμικές χορδές, αν υπάρχουν, πιστεύεται ότι είναι απίστευτα λεπτές. Παρά τη λεπτότητά τους όμως, η μάζα μιας κοσμικής χορδής θα μπορούσε να συναγωνιστεί δεκάδες χιλιάδες αστέρια και σταδιακά να συρρικνωθεί με την πάροδο του χρόνου, ακτινοβολώντας βαρύτικά κύματα κατά τη ταλάντωση της. Οι υπερχορδές θα μπορούσαν να τεντωθούν σε όλο το σύμπαν, κρατώντας πιθανώς το κλειδί για το ταξίδι στο χρόνο. Ο δεύτερος τύπος κοσμικής χορδής πιστεύεται ότι είναι ένα απομεινάρι από το σχηματισμό του πρώιμου Σύμπαντος, το οποίο θα μπορούσε να περιλαμβάνει ρωγμές που έμειναν πίσω κατά τη διάρκεια της φάσης κοσμικής μετάβασης. Ας δούμε το φαινόμενο που ονομάζεται «κλειστές χρονικές καμπύλες». «Μια κλειστή χρονική καμπύλη περιγράφει την τροχιά ενός υποθετικού παρατηρητή που, ενώ ταξιδεύει στο χρόνο πάντα προς τα εμπρός από τη δική του οπτική γωνία, κάποια στιγμή βρίσκεται στο ίδιο μέρος και χρόνο από όπου ξεκίνησε, δημιουργώντας ουσιαστικά έναν κύκλο, μια λούπα», μια δίνη που μπορεί να τον παγίδευσει δηλαδή, λέει ο Κόστα. «Αυτό είναι πράγματι εφικτό σε μια περιοχή του χωροχρόνου που, παραμορφωμένη από τη βαρύτητα, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της». «Φαίνεται ότι υπάρχει μια ‘υπηρεσία’ που προστατεύει τον χρόνο, η οποία αποτρέπει την εμφάνιση κλειστών χρονικών καμπυλών και έτσι καθιστά το σύμπαν ασφαλές για τους ιστορικούς», έγραψε ο Στίβεν Χόκινγκ σε μια εργασία του 1992 στο Physical Review D. Με λίγα λόγια, αν πήγαινες να σκοτώσεις τον παππού σου ίσως να γλιστρούσες σε μια μπανάνα στη διαδρομή ή να έχανες το λεωφορείο. Θυμηθείτε τώρα της ιστορίες που υπάρχουν από διάφορους θεωρητικούς για της συχρονικότητες! «Το ταξίδι στο παρελθόν επιτρέπεται, δυνητικά, σύμφωνα με τη θεωρία της γενικής σχετικότητας», λέει ο αστροφυσικός Πολ Σάτερ, «αλλά κάθε φορά που προσπαθούμε εφαρμόσουμε μια τέτοια συσκευή, κάποιος άλλον φυσικός νόμος παρεμβαίνει και μας χαλάει το πάρτι». «Δεν είναι ότι θα βρεις κάποια ειδική δύναμη να σε υποχρεώσει να μην το κάνεις», «Θα αποτύγχανες να το κάνεις για τελείως κοσμικούς λόγους εκτός αν ως παρατηρητής αγνοείς αυτούς του νομούς!». Ανάμεσα σε αυτούς που ψάχνουν το ταξίδι στον χρόνο, είναι ο Ρον Μάλετ, ένας αστροφυσικός που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του στην αντίληψη ότι το ταξίδι στον χρόνο είναι εφικτό. Και μάλιστα έχει βρει τις επιστημονικές εξισώσεις και τις αρχές που του επιτρέπουν να υποστηρίζει ότι ένα τέτοιο ταξίδι μπορεί να γίνει. Εξήντα χρόνια αργότερα, ο 74χρονος Μάλετ είναι καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ ενώ στην ακαδημαϊκή του καριέρα ερευνά τις μαύρες τρύπες και τη θεωρία της σχετικότητας, τις θεωρίες του χώρου, του χρόνου και της βαρύτητας στα χνάρια του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο Μάλετ υποστηρίζει ότι και το φως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να επηρεάσει τον χρόνο μέσω αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «δακτυλίδι λέιζερ». Οι επιστήμονες έχουν κάνει πειράματα για να δείξουν ότι όσο πιο γρήγορα ταξιδεύεις, τόσο πιο αργά βιώνεις το χρόνο. Αυτό αποδείχθηκε από ένα πείραμα που εξέτασε δύο ρολόγια: το ένα έμεινε στη Γη και το άλλο πέταξε με αεροπλάνο. Αφού το αεροπλάνο έκανε το γύρο του κόσμου, οι επιστήμονες συνέκριναν τα ρολόγια και διαπίστωσαν ότι αυτό που βρισκόταν στο αεροπλάνο που κινούνταν γρήγορα, ήταν ελαφρώς πίσω από το ρολόι που βρισκόταν στο έδαφος, πράγμα που σημαίνει ότι ταξίδευε ελαφρώς πιο αργά στο χρόνο Σε ένα πραγματικό παράδειγμα, ο αστροναύτης της NASA Scott Kelly, βίωσε λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου λιγότερο χρόνο από τον δίδυμο αδελφό του, Mark (σημειωτέων, ο Scott γεννήθηκε έξι λεπτά νωρίτερα), γιατί πέρασε περισσότερο χρόνο στο διάστημα, ταξιδεύοντας με ταχύτητες περίπου 28.100 km την ώρα. Ο Νεύτων πίστευε πως ο χρόνος κινείται αποφασιστικά προς μια κατεύθυνση, προς τα εμπρός. Ο Αϊνστάιν είχε μόλις διαπιστώσει πως ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται, ανάλογα με την ταχύτητα. Άρα η κίνηση ή το πως κινείσαι έχει να κάνει και με το πως κινείται ο χρόνος σε εσενα! Εδω θυμάμαι την φιλοσοφία και πολλούς φιλόσοφους που έχουν υποστηρίξει ότι αυτό που βιώνουμε ως χρόνο είναι ψευδαίσθηση -ένα τεχνούργημα της συνείδησης μας. Γνωρίζουμε πλέον, ότι ο κόσμος δεν είναι μόνο μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, γιατί με την παρατήρησή μας αλλάζουμε τον εαυτό μας μα και κάθε τι γύρω μας. Αν ισχύει το παραπάνω, αν αλλάξουμε τρόπο να παρατηρούμε το χρόνο θα αλλάξουμε και την γύρω πραγματικότητα του χώρου. Αλλάζοντας τον χώρο, αλλάζουμε και τον χρόνο, αφού χώρος και χρόνος είναι αλληλένδετά! Το σύμπαν και ο κόσμος δημιουργούνται συνεχώς, όχι με τυχαίο τρόπο, αλλά με μια μαθηματική και μη αναγωγική νομοτέλεια. Τα δε σωματίδια είναι νέφη πιθανότητας που διαρκώς δημιουργούνται από το κβαντικό κενό, όπως αυτό περιγράφεται με την εξίσωση του Έρβιν Σρέντινγκερ και την Κβαντική Θεωρία Πεδίου. Όχι η ύλη δεν είναι και τόσο υλική όσο πιστεύαμε. Αρά μπορούμε να επηρεάσουμε την ύλη στον χώρο, επηρεάζοντας τον ίδιο τον χώρο και επηρεάζοντας τον χώρο, επηρεάζουμε και τον χρόνο! Κβαντική συνειδητότητα: Οι ολοφάνερες, ομοιότητες ανάμεσα στη δομή της ύλης και στη δομή του νου δεν θα πρέπει να μας εκπλήσουν, εφόσον η ανθρώπινη συνείδηση παίζει κρίσιμο ρόλο στη διαδικασία της παρατήρησης. Στα πλαίσια της ατομικής φυσικής, η συνείδηση καθορίζει ως έναν μεγάλο βαθμό τις ιδιότητες των παρατηρούμενων φαινομένων. Κανένα φαινόμενο, είτε συμβαίνει τώρα, είτε συνέβη στις πρώτες στιγμές της δημιουργίας του Σύμπαντος, δεν συνιστά φαινόμενο ώσπου να παρατηρηθεί. Διότι, τα σωματίδια του μικρόκοσμου δεν υπάρχουν αλλά γίνονται! Δηλαδή, σύμφωνα με την Κβαντική Θεωρία, τα πράγματα στο μικροσκοπικό επίπεδο δεν υπάρχουν με αντικειμενικό τρόπο, αλλά διαρκώς δημιουργούνται και περνούν από την δυνατότητα στην πραγματικότητα. Κοινώς, ο παρατηρητής μπορεί να φτιάξει την πραγματικότητα και τον χρόνο αυτής, μέσω της πρέπουσας παρατηρησης! Με άλλα λόγια, η συνειδητή μου απόφαση να παρατηρήσω, για παράδειγμα, ένα ηλεκτρόνιο, θα προσδιορίσει ως ένα σημείο και τις ιδιότητες του ηλεκτρονίου αλλά και την δική μου κατάσταση. Αν του υποβάλλω πχ, μια σωματιδιακή ερώτηση, θα μου δώσει μια σωματιδιακή απάντηση. Αν κατανοήσετε τι σας λέω εδώ σωστά, η απάντησή μου είναι καλά ταξίδια! Αν όχι, ακόμα κάθεστε εντός του αυγού και δεν είστε έτοιμοι να το σπάσετε! Το βασικό εργαλείο με το οποίο καταλαβαίνεις τον κόσμο και λειτουργείς –εντελώς προβλέψιμα- στην καθημερινότητά σου, είναι η ατομική και συλλογική σου μνήμη. Το κλειδί είναι να αλλάξεις τον τρόπο της ατομικής σου συνείδησης! Έχεις ταυτιστεί τόσο ολοκληρωτικά με το μαζικό «όραμα» της μηχανιστικά κινούμενης ανθρωπότητας, που, στ’ αλήθεια, κοντεύεις τελείως να ξεχάσεις ποιος πραγματικά είσαι, και τις δυνατότητές σου. Η αντίληψη του χρόνου δεν είναι βιολογικό αλλά πολιτισμικό γνώρισμα. Άλλαξε τον τρόπο λοιπόν! Η φυλή Amondawa στον Αμαζόνιο δεν έχει καν τη λέξη «χρόνος». Επίσης, είναι δύσκολο να δούμε πώς έβλεπαν το χρόνο οι άνθρωποι στο μακρινό παρελθόν. Ο Αριστοτέλης έβλεπε το παρόν ως κάτι που διαρκώς μεταβάλλεται. Και αυτό, διότι μεταβάλλεται η επιλογή του παρατηρητή, αρά ο χρόνος και ο χώρος είναι επιλογή, κύριοι. Ο φιλόσοφος-αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος περιέγραψε το χρόνο ως ένα ποτάμι ρεόντων γεγονότων. Στη Δύση ακολουθούμε αυτή την ιδέα. Ο φυσικός Carlo Rovelli προχωρά ακόμη παραπέρα. Θεωρεί ότι ο χρόνος ούτε ρέει, ούτε καν υπάρχει. Είναι ψευδαίσθηση. Φυσικά και έχουμε παγίδευσει την αντίληψή μας με το να εννοούμε τον χρόνο τοιουτοτρόπως. Ο χρόνος είναι στενά συνυφασμένος με τις πιο θεμελιώδεις ανθρώπινες αντιλήψεις του εσωτερικού και του εξωτερικού κόσμου, όπως η αιτιότητα, η αλλαγή, η ανάπτυξη, η ωρίμανση, η τάξη, η αυτογνωσία, ο καθορισμός και η επίτευξη στόχων. Επομένως, έχει τεράστια σημασία για το νόημα και τη σημασία που αποδίδουμε σε γεγονότα, αντικείμενα και άλλους ανθρώπους. Όλα τα έχουμε ταυτίσει με έννοιες του χρόνου ως παρατηρητές, για αυτό παγιδευτήκαμε μέσω της δικής μας παρατήρησης, στον χωροχρονό! Στις διαφορετικές φάσεις της ζωής του ανθρώπου, η εμπειρία του χρόνου παρουσιάζει διακυμάνσεις. Δηλαδή, στην κάθε φάση της ζωή μας έχουμε διαφορετική γνώση και εμπειρία, αρά και διαφορετικό τρόπο παρατήρησης. Κάπως έτσι, παρουσιάζονται διακυμάνσεις και σε διαφορετικές καταστάσεις που βιώνει ο άνθρωπος. Τι καθορίζει την εμπειρία του χρόνου; Γιατί ο χρόνος φαίνεται να επιταχύνεται σε ορισμένες καταστάσεις και να επιβραδύνεται σε άλλες; Υπάρχει ισχυρή σύνδεση μεταξύ της αντίληψης του χρόνου και της επεξεργασίας πληροφοριών. Όσο περισσότερες πληροφορίες επεξεργάζεται το μυαλό μας, τόσο πιο αργά φαίνεται να περνάει ο χρόνος. Αρά κινείται ο νους πιο γρήγορα και ο χρόνος κυλάει πιο αργά. Θυμηθείτε τώρα το πείραμα που αναφέραμε για τα δυο αεροπλάνα και πως η κίνηση επηρεάζει τον χωροχρονο! Αντίθετα, όταν παραμένουμε στο οικείο μας περιβάλλον, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες γνώριμες εμπειρίες με τους ίδιους ανθρώπους, ο χρόνος τείνει να κυλάει γρήγορα. Δηλαδή όσο πιο δογματικός και στείρος ένας νους, τόσο του τρώει χρόνο! Ωστόσο, υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να αντισταθούμε στη διαδικασία της επιτάχυνσης του χρόνου. Το πιο προφανές είναι να συνεχίσουμε να εισάγουμε το καινούργιο στη ζωή μας – για παράδειγμα, ταξιδεύοντας σε νέα μέρη, μαθαίνοντας νέα χόμπι και γνωρίζοντας νέους ανθρώπους. Ο χρόνος αντίληψης μεταξύ δύο γεγονότων αναφέρεται σαν αντιληπτή διάρκεια. Η αντιληπτή διάρκεια μπορεί να διαφέρει από άτομο σε άτομο, ανάλογα με τα βιώματά του και την εξέλιξη των νευρωσικών μηχανισμών του. Ο εγκέφαλό σας και ο τρόπος αντίληψης του τρόπου παρατήρησης, καθορίζει πως λειτουργεί ο χρόνος πάνω σας και σε ποιον χρόνο είστε! Οδεύοντας προς το τέλος αυτού του άρθρου, θα αναφέρω τα λόγια του Σαίξπηρ: Ο χρόνος είναι πολύ αργός για όσους περιμένουν, πολύ γρήγορος για όσους φοβούνται, πολύ μακρύς για όσους θρηνούν και πολύ σύντομος για όσους γλεντούν. Και για τους ερωτευμένους… για τους ερωτευμένους ο χρόνος είναι αιωνιότητα! «Μόνο όποιος ζει έξω από τον χρόνο μπορεί να τον δαμάσει. Στον άχρονο χρόνο βασιλεύει η αθανασία όπου το Είναι δεν υπάρχει, δεν αλλάζει». Ο Φρόιντ μίλησε για τον άχρονο χαρακτήρα του ασυνειδήτου που δεν γνωρίζει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όπως δεν τα διακρίνουν και και οι νόμοι της φυσικής. Tο ανθρώπινο, η σχέση με τον Άλλον και η γλώσσα, συγκροτούν την αίσθηση της χρονικότητας. Κάπου εδώ πρέπει να συνδέσουμε την πίστη με τον χρόνο! Όσο ο άνθρωπος θα παραμένει θνητός με απόλυτη γνώση, δηλαδή παγιωμένη αντίληψή –συνείδηση, του επικείμενου τέλους του έχει ορισθεί από την πίστη του σε αυτό! Το θέμα της πίστης δεν θα φύγει ποτέ από το τραπέζι της όποιας συζήτησης, είτε είναι χρόνος, είτε είναι θάνατος που σημαίνει το τέλος χρόνου για μια κατάσταση! Όσο κι αν η τεχνολογία και η επιστήμη οδηγούν την αντίληψη περί του πραγματικού, προσωπικά το έχω πει, δεν μπορείς να βασίζεσαι σε μία αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι ότι, στο σύμπαν δεν υπάρχει καθορισμένη αλήθεια! Συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού, που τον ορίζεις κάπου, αρά ανήκεις σε αυτό που όρισες στον χ χρόνο για παράδειγμα! Σκεφτείτε φίλτατοι, προς άλλες διαστάσεις.
ΥΓ-ΟΙ
συνεργάτες μου Λεωνίδας Ελευθερόπουλος και αλλοί είμαι σίγουρος ,
πως θα χασκογελάν , με το παρόν άρθρο γιατί θα θυμούνται τα κόλπα και
τα παιχνίδια που τους έφτιαχνα με τον χωρόχρονο !!!
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
